Μέχρι στιγμής αυτό το εξάμηνο, είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι έχω αναπτύξει καλύτερες συνήθειες. Κοιμάμαι περισσότερο (μέχρι το φθινόπωρο, το σώμα μου θα ξυπνούσε μόνο του στις 6:30 π.μ. ανεξάρτητα από το πότε πήγαινα για ύπνο — τώρα κοιμάμαι τουλάχιστον μέχρι τις 7), αφιερώνοντας σκόπιμα χρόνο για να κάνω κάτι χαλαρωτικό κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ( που για μένα σημαίνει να παίζω πιάνο ή κιθάρα) και να τρώω τακτικά. Είμαι περήφανος για τον εαυτό μου που έχω καλύτερη ισορροπία, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, αλλά είμαι ιδιαίτερα περήφανος για την τελευταία συνήθεια. Και οι φίλοι μου είναι σίγουρα περήφανοι.
Το περασμένο εξάμηνο, ήμουν αρκετά επιμελής στο να τρώω τακτικά τις καθημερινές, αλλά για κάποιο λόγο αυτή η επιμέλεια πετούσε έξω από το παράθυρο τα Σαββατοκύριακα. Συντονίζω τη μουσική για ένα κλαμπ που ονομάζεται First Love που συναντιέται τα βράδια του Σαββάτου, έτσι γύρω από το δείπνο, θα ήμουν απασχολημένος με το να φτιάχνω φύλλα στίχων, να μεταφέρω μουσικά όργανα και να κάνω πρόβες με την υπόλοιπη ομάδα. Πολλές φορές, απλά θα παρατούσα το φαγητό.
Υπήρχε ένα Σάββατο όταν ο φίλος μου η Bet-sua ήρθε νωρίς για να βοηθήσει στη προετοιμασία της βραδιάς. Μπήκε στο δωμάτιο καθώς η ομάδα μου και εγώ κάναμε πρόβες και, γνωρίζοντας ότι είχα περάσει αρκετό χρόνο πριν προετοιμαστώ για τη συγκέντρωση του συλλόγου μας, ρώτησε αν είχα φάει.
Κούνησα το κεφάλι μου, χαμογελώντας θλιμμένα καθώς τα δάχτυλά μου περνούσαν βαλς στο πληκτρολόγιο, μεταβαίνοντας στο επόμενο τραγούδι μας. Με την άκρη των ματιών μου έβλεπα τους φίλους μου να με κοιτάζουν με δυσπιστία, και η Μπετ-Σούα έκανε πάλι ένα μπίλια για την πόρτα.
«Σου παίρνω φαγητό», τη θυμάμαι να λέει, και πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, είχε φύγει.
Δέκα λεπτά αργότερα περίπου, η Μπετ-Σούα επέστρεψε με ένα ολόκληρο κουτί γεμάτο φαγητό από το Κόλινς Ντίνινγκ Χολ. Γελούσα, αλλά ήμουν και πολύ ευγνώμων. „Bet-sua, ευχαριστώ!“ είπα γελώντας. «Θα φάω αφού τελειώσουμε τις πρόβες. εγω υπέρ-„
Πριν προλάβω να πω περισσότερα, μου έσπρωξε με αγάπη μια κεσαδίγια στο στόμα.
Ήταν μια τόσο κωμική εμπειρία – να ταΐζεσαι με μια κουεσαντίλια από έναν φίλο ενώ έπαιζες ταυτόχρονα το πληκτρολόγιο – και να μην χάσεις ούτε ένα ρυθμό. Καθώς η μουσική ανέβαινε σε ένταση, το ίδιο έκανε και η Bet-sua και το γέλιο μου — ή μάλλον, το σιωπηλό γέλιο μου γιατί το γέλιο και το μάσημα δεν πάνε καλά μαζί.
Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, η quesadilla είχε σχεδόν φύγει. Χάρη στη Bet-sua, έφαγα απροσδόκητα δείπνο.
Έχω φάει δείπνο κάθε Σάββατο από την αρχή του εαρινού εξαμήνου. Νομίζω ότι αυτή η κακή συνήθεια έχει εξαφανιστεί οριστικά. Εξακολουθώ να μοιράζομαι αυτή τη χιουμοριστική ιστορία, όμως, γιατί μου θυμίζει πόσο τυχερός είμαι που έχω φίλους που θα με φροντίζουν —ακόμα και θα με ταΐζουν— όταν τα χέρια μου είναι γεμάτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η quesadilla εκείνη τη στιγμή ήταν μια απτή υπενθύμιση ότι αυτή μου η συνήθεια έπρεπε να αλλάξει και ότι είχα φίλους που θα με κρατούσαν υπόλογη αν καθόμουν πίσω και δεν έκανα τίποτα, αντ‘ αυτού, ακούγοντας τα κλαδιά στο πληκτρολόγιο. Μου αποκάλυψε πόσο πολύ νοιάζονταν οι φίλοι μου για εμένα και το πρόγραμμα διατροφής μου. Και ήταν απλά αστείο, πυροδοτώντας ένα χιουμοριστικό σημείο σύνδεσης στη φιλία μου με την Bet-sua.
Το κολέγιο είναι απασχολημένο, αυτό είναι σίγουρο, αλλά το όμορφο είναι ότι είμαστε συνεχώς περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους —τους δικούς μας Bet-sua— για να μας κρατούν υπόλογους και να φροντίζουμε τον εαυτό μας, συναισθηματικά και σωματικά. Καθώς λοιπόν το εξάμηνο συνεχίζεται, σας ενθαρρύνω να σκεφτείτε τις συνήθειες που έχετε αναπτύξει και τις οποίες ίσως πρέπει να αλλάξετε. Εάν δεν είστε διατεθειμένοι να τα αλλάξετε μόνοι σας, μην φοβάστε – είμαι σίγουρος ότι οι φίλοι σας θα σας χώσουν μια κεσαδίγια στο στόμα όταν χρειαστεί.
Η Emily Kim PO ’25 είναι από το Irvine της Καλιφόρνια. Έχει μια νέα αγάπη για τις βάφλες Frary και αυτή τη στιγμή έχει το soundtrack του Book of Mormon σε επανάληψη.
